The Sporadic Trip.

Hindi ho ako travel blogger. Random Blogger lang po talaga ako.

So nag-Ubon week na ang Japan! Nagaleave na ang mga Tatay kay wala mi official holidays for this Ubon week kay Chinese company mi #tabaghak. A week before the Ubon week, ang salarin na si Jervis kay giinvite mi magligaliw sa Hiroshima. Mashadong mainit pero gorabelles! We only live once. Do what you want. Enjoi.

Ug sa dihang nadayon jud ang hindi pinaghandaang lakaw sa katilingban. Unli Shinkansen ang feeling. Mayaman lang ang feeling. After ani, kaon tag onigiri nalnag everyday. Haha. Sa japanese pa, mao nai gitawag nga　旅行貧乏. #alamNa

Achieved ang destination. Bahala nag Haggarda Versoza.

Oyster.. Aphrodisiac. Masharap. Rate: 10/10

Shinkansen madness. Wala nai space sa free seats.. shakoi.

For me the best part sa among trip is ang Hiroshima. Nice ang feeling didto. <I have another entry for it>

Its nice makigkuyog ani akong mga amigo ug amiga.. Di ra ba mi permi magkuyog so nindot pud nga every once in a while kay magmingle me with each other. Talk about life and heartaches. Taralets. This is life. Mouli na pud raba ko puhon ata, so better spend the remaining time to the fullest sa japan. Walang ganito sa Pinas.

Meeting our very hospitable sensei and her very adorable baby nga kaya ang kusog nga hapakhapak sa iyang inahan.

The shinkansen head! GAnun! Pak!

While waiting for our train. Everyone give your best angle. lol. Mao nang best angle ni del.

Ang English Camp2.0

Warning : Long Post

Hi and hello. So gibati na pud ko ug kaanyag and nagregister ko ug camp sa Aug15 nga weekend without even putting into consideration nga this week diay ang pinaka-init nga week sa Japan. And so I will admit nga daghang times sa day  nga nagbitch resting face ra jud akong peg… kanang bisag mostorya nako ang bata mo as if ra ko nga wala ko naminaw. Haha ang ana ka badtrip akong feeling once twice or more ato nga weekend. Init jud kaayo.. Singot to the bones at time. Di kinaya ng aking sunblock and refreshing thermal water.

So this time, Im in a team with the brightest color – ORANGE. I never wear this color, never will. Ganahan ta ko nga maRed team ko. I just like that color very much. Or maybe green. So this is our team:

FarBack wearing red: Xavier(Javier), From left to right: me, Saya, May, SubLeader, Anna The leader.

Im happy with the team composition kay buotan ra kaayo ang among leader. Maayo sha molead and kabalo sha motrust sa iyang mga members and delegate tasks. Mao nang wala jud ko nagbitch mode sa iyaha. I experience the worst sa katong leader namo sa blue team. So Si Anna-san was such a breath of fresh air para sa akoa. I love my team. May is also very friendly and accommodating. She is from Myanmar. Saya, we didn’t talk that much. SubLeader is also very accommodating, we talked about her vacation back in the Philippines. Cool~

And there’s Mr. Predator. Kakita man guro mo sa Predator nga movie no? kanang Predator nya naa pud Predator vs. Alien. Masstorya man mi pero di ko kagets sa iyaha. Cg lang ligid. Na-put into test na noon akong ability to command sa mga bata kay siya kay dili man molihok oe. Ambot lang ug unsa iyang giadto sa camp. T_T

My ever beloved energetic friend Miss Rhea!

The Kids!

Si Predator approaching.

Atomic Bomb! Little Boy!

#latePost #Hiroshima

I am so troubled karon.
I can’t help but to read hundreds of testimonials from 被爆者 (a-bomb survivors). As in, looy jud kaayo. Makaparealize jud sa ako how important life is.

I consider this as the highlight sa among Japan adventure last weekend(Aug8). As in grabe jud. The museum is so eerie and the whole experience inside is so heart touching.

Though naa koe kalagot sa mga Japanese kay daghan pud kaayo silag gipatay nga mga Pinoy sauna, but after reading all those stories and all the informatin about the Hiroshima bombing, makaingon jud ko sa akong self nga nobody deserves to suffer like that. As in grabe jud kaayo to the nth power. No words could express ug unsa ka-sad akong nafeel sa sulod sa museum.

I’m a changed man.